Ahmad Sharabiani's Reviews > خدمتکار

The Help, Kathryn Stockett
The Help is a 2009 novel by American author Kathryn Stockett. The story is about African Americans working in white households in Jackson, Mississippi, during the early 1960s.
تاریخ نخستین خوانش: روز هفتم ماه آوریل سال 2015 میلادی
عنوان: خدمتکار؛ نویسنده: کاترین استاکت؛ مترجم: هدیه تقوی؛ تهران، البرز، 1389، در 728 ص، شابک: 9789644427299؛ موضوع: داستانهای نویسندگان امریکایی - سده 21 م
مترجم: شهناز کمیلی زاده، کرج، در دانش بهمن، 1390، در 714 ص، شابک: 9789641741497؛
مترجم: شبنم سعادت؛ تهران، فراز، 1391، در 597 ص، شابک: 9789642434350؛
مترجم: آراز ایلخچویی، نشر آموت، 1391، در 608 ص، شابک: 9786006605012؛
مترجم: نسترن ظهیری، تهران، ققنوس، 1391، در 664 ص، شابک: 9789643119973؛
داستان در میانه ی قرن بیستم میلادی می‌گذرد، دهه ی شصت سده بیستم میلادی به پایانش نزدیک می‌شود، و زندگی‌ها در هم گره خورده‌ اند: امریکا تغییر می‌کند، و این تغییرات بیشتر اجتماعی هستند. جنگ ویتنام به روزهای سیاه خود نزدیک، و جنبش سیاه‌پوستان اوج گرفته است، فاصله ی بین نسل‌ها گسترش یافته، و جامعه در حد و مرز انفجار قرار دارد. در این میان، در ایالت می‌.سی‌.سی‌.پی (یک ایالت جنوبی و بشدت نژادپرست) زندگی رنگین‌ پوستان و سفید پوستان در هم تنیده است. داستان در کنار خدمتکارهای رنگین‌ پوست، و خانواده‌ های آنان، در جامعه ی طبقه ی متوسط و ثروتمند سفیدپوست، می‌گذارد. رمان ساختار روایتی تکه‌ تکه‌ ای دارد: چند شخصیت کلیدی، هرکدام فصل‌هایی را برای خوانشگر روایت می‌کنند، و این روایت‌ها، در کنار اخبار و گزارش‌هایی که جا به‌ جا درون رمان جای گرفته، به خوانشگر این اجازه را می‌دهد، تا خود تصمیم بگیرد که در روایت داستانی چه می‌گذرد: آدم‌ها می‌آیند و می‌روند، مکان‌ها دیگر می‌شوند، و از یک ماجرا، تفسیرهای کاملاً دگرگونه عرضه می‌شود، اما ساختار کلی داستانی یکی ست، خدمتکارها و روزگار آن‌هاست. همان‌طور که کاترین استاکت در موخره ی خود، بر کتاب می‌نویسد: «با اطمینان می‌توانم بگویم که هیچ‌کس در خانواده ی من، هرگز از دیمیتری نپرسیده بود: یک سیاه‌پوست بودن در می‌.سی‌.سی‌.پی، بخاطر کار کردنش برای خانواده ی سفید ما، چه احساسی دارد. هرگز به ذهنمان خطور نکرد بپرسیم. روال زندگی همین بود. چیزی نبود که مردم احساس کنند، لازم ست بررسی و پژوهشکی کنند. سال‌ها آرزو می‌کردم کاش آن‌قدر بزرگ و هوشیار بودم تا از دیمیتری این پرسش را بپرسم. وقتی شانزده سالم بود، مرد. سال‌ها، پیش خودم تصور می‌کردم پاسخش چه می‌توانست باشد. و به همین خاطر است که این کتاب را نوشتم.»؛ پایان نقل. ا. شربیانی